بدن انسان تا رفعت مشخصی، شبیه سطح دریا، عملکرد مناسبی دارد و تو این سطح، اکسیژن کافی بخاطر عدد و جگر موجود است. بااین حال، کوهنوردان برای صعود به قله ای قرین اورست، بلندترین قله ی دنیا با اوج ۸۸۴۸ متر اعلی از سطح دریا، باید شجاعت محضر تو منطقه ی معروف بوسیله منطقه ی مرگ را داشته باشند. منطقه ی مرگ به ارتفاع بیشتر از هشت هزار متر گفته می شود که اکسیژن کمی درون آن بود دارد. در این نقطه، مرگ بدن آغاز می شود و سلول ها دقیقه به دقیقه می میرند.
تو هفته ی گذشته، تکثیر جمعیت و تجمع قله ی اورست به مرگ حداقل ۱۱ نفر منجر شد. مغز و ریه ی کوهنوردان در منطقه ی اجل به کمبود اکسیژن دچار است. در این طور شرایطی، کار بزرگ حمله ی قلبی و سکته افزایش می یابد و غلبه تصمیم گیری مختل می شود. درمقابل، احتمال نبود اکسیژن در قعر قله ی اورست وجود دارد.
۲۱ درصد از هوای سطح دریا را اکسیژن تشکیل می دهد؛ اما بدن انسان در بالا بیشتر از ۳.۵ کیلومتر، جایی که سطح اکسیژن ۴۰ درصد کم است، با پیامدهای موکد روبه رو خواهد شد. جرمی ویندسور، پزشکی است که در سال ۲۰۰۷ یکی از اعضای هیئت اعزامی کاودل ایکستریم بوسیله اورست وجود. او می گوید:براساس نمونه های خون کوهنوردان، میزان اکسیژن موجود در منطقه ی مرگ فقط یک چهارم اکسیژن موردنیاز در سطح سیل گرفتن است. این نمونه ها با مقیاس ی بیماران در حال مرگ مقایسه شدنی بودند.
ترافیک مرگ کود در منطقه ی مرگ قله ی اورست
هشت کیلومتر والاتر از سطح یبوست اکسیژن اندکی در هوا بود دارد. به گفته ی دیوید بریشرز فیلم ساز، تا اینکه با بود مخزن اکسیژن، تنفس چنین ارتفاعی مثل دویدن روی تردمیل و ثانیه کشیدن با نی است.کوهنوردان باید خویشتن را به وضعیت نبود اکسیژن روال دهند؛ اما با این کار درمعرض مخاطره سکته یا حمله ی قلبی استراحت می گیرند.مقاله های مرتبط:پیداشدن اجساد کوهنوردان دراثر ذوب یخچال های اورستقطب سومین گیتی تو حال ذوب شدن است
نبود اکسیژن خطرهای بنیادی ای برای اشتی انسان دارد. با کاهش سطح اکسیژن خون تا حد مشخصی، تعداد جست بیرونی بوسیله ۱۴۰ تپش در دقیقه می رسد و خطر حمله ی قلبی اضافه پیدا می درنگ. کوهنوردان هیمالیا باید قبل از رسیدن به قله بدن خود را بوسیله شرایط هبوط اکسیژن عادت دهند.
هیئت های اعزامی از کمپ ابتدایی، پس از حداقل سه طالع سفر بوسیله قله می رسند (کمپ ابتدایی در ارتفاع پنج کیلومتری قرار دارد که از کامل کوه های اروپا بلندتر است). در طول چند هفته، مدل تولید هموگلوبین در بدن افزایش پیدا می یواش تا بتواند تغییرات اوج را جبران درنگ. هموگلوبین پروتئینی در سلول های قزل خون است که به حمل اکسیژن از کبد ها به سایر نقاط بدن معاون می یواش.
ارج زیاد هموگلوبین ممکن است به افزودن غلظت خون منجر شود و درنتیجه، انتقال و پمپاژ خون از قلب به سایر نقاط بدن بغرنج می شود. این فرایند درنهایت شاید سکته یا لبریز شدن روند خون در ریه ها را باعث شود. با آزمایش میسر ی استتوسکوپ (گوشی پزشکی) می توان انبوهی مایعات داخل شش ها را حس کرد. به این عارضه آماس خواه جریان هوا ریوی در ارتفاعات فراز (HAPE) گفته می شود.
نشانه های هبوط اکسیژن عبارت اند از: خستگی، حس خفگی لمحه ای هنگام شب، ضعف و سرفه های پی درپی که به بیرون آمدن مایعی آبکی و سفید و کف دار از دندان منجر می شود. گاهی اوقات سرفه بوسیله قدری شدید است که کنگره ها از یکدیگر استثنا می شوند یا روی آن ها ترک ساختن می شود. کوهنوردان مبتلا به ورم ریوی حتی هنگام استراحت هم بوسیله مشکل تنفسی مشغول هستند.
کوهنوردان با صعود کندرو و یک روزه به منطقه ی مرگ جان تندرست به درون می برند؛ اما درون حال حاضر به دلیل شلوغی، روزگار ها عاشق می متشابه و همین مقصود کشنده است. یکی از ارشد ترین خطرها در بلندی هشت کیلومتری، هیپوکسیا (کاهش اکسیژن تو بافت های عدد) است. به اعتقاد پیتر هاکت، ممیز و پزشک، نمی توان بدن را به هوای منطقه ی مرگ عادت داد.
اگر اکسیژن کافی به مغز نرسد، عدد درون ارتفاعات اوج (HACE) نفخ می نرم. HACE هم مثل HAPE (ورم ریوی) است، با این تفاوت که بخاطر عدد رخ می دهد. جریان هوا مغز مقدور است بوسیله حالت تهوع، استفراغ و کاهش غلبه محاجه و تفکر منجر شود. براثر این ضایعه، کوهنوردان موضع مکانی خود را فراموش می کنند؛ به همین دلیل به عقیده ی کارشناسان، دچار نوعی جنون می شوند و مطلع به یاوه گویی می کنند.
داخل چنین شرایطی، غلبه تصمیم گیری کوهنوردان درهم می شود و مشت به کارهای عجیبی مشابه درآوردن لباس ها یا مصاحبت با دوستان وهمی می زنند. کار بزرگ های دیگر موجود در این وضعیت عبارت اند از: از بین عدول کردن اشتها و برف کوری (شرایط دردناک چشم که براثر بازتاب اکید نور به وجود می آید) و استفراغ. کوهنوردان معمولا نگران کاستی تنفس خواه اختلال درون غرض گیری درون ارتفاعات نیستند. هاکت می گوید:در این ارتفاع، نابودی و ویرانی انسان شروع و خوابیدن بغرنج می شود. همچنین، از بین رفتن عضله ها و کاهش وزن آغاز می شود.
تهوع و استفراغ شاگرد از بیماری های ارتفاع (HAPE و HACE) به کاهش اشتها منجر می شود. طنین بی انتهای پرتو از برف و یخ شاید به برف کوری (از بین رفتن موقتی بینایی خواه پاره شدن عصب های خونین تو چشم) منجر شود.
فدایی کوهنوردان زخمی می شوند یا به دلیل آثار غیرمستقیم و مشکلات سلامتی جان خویشتن را از دست می دهند. ضعف فیزیکی و اختلال بینایی می تواند به افت اتفاقی کوهنوردان منجر شود. تصمیم گیری نادرست ناشی از خستگی خواه کمبود اکسیژن پیامدهایی متشابه فراموشی اخذ چفت ایمنی یا انحراف از مسیر یا آماده نکردن تجهیزات حیاتی مانند مخزن های مکمل اکسیژن را بوسیله دنبال دارد.پف مغز و ورم ریه و دچارشدن به جنون از پیامدهای کمبود اکسیژن در ارتفاعات هستند
دیوید کارتر، یکی از اعضای هیئت اعزامی NOVA در سال ۱۹۹۸، صعود از منطقه ی اجل را به جهنمی زنده تشبیه می کند. کوهنوردان معمولا سعی می کنند در یک روز به قله برسند و زمان کمی درون منطقه ی اجل بگذرانند و سپس وارد ارتفاعات پناه شوند؛ اما جنون تمام کردن مسیر داخل آخرین هفته های صعودی و درون یکی از دشوارترین مسیرها افزایش پیدا می کند.
لاکپا شرپا زنی است که ۹ مرتبه به اورست پیشرفت کرده؛ یعنی بیش از هر زنی روی اکراه ی زمین. به گفته ی وی، روز ترفیع بوسیله قله ابکی ترین بخش سفر است. برای صعود توفیق آمیز بوسیله قله، همه چیز باید خوب پیش جوی. تقریبا ساعت ۱۰ شب، صعودکنندگان کمپ شماره ی چهار را در ارتفاع هشت کیلومتری ترک می کنند؛ کمپی که درست داخل سرحد منطقه ی مرگ قرار دارد. اولین تلاش های پیشرفت در تاریکی کامل و با وجود تلالو کم بازیگر ها و کلاه های نورافکن رخ می دهد. هفت زمانه بعد، صعودکنندگان به قله می رسند و پس از استراحت کوتاهی مملو از شادی و عکس، هیئت اعزامی بازمی گردد و بازگشت آن ۱۲ ساعت کشش می کشد (بوسیله صورت ایده آل).
باوجوداین به نقل از همدستی های اعزامی، اخیرا قله ی اورست لبریز از کوهنوردانی شده که سعی می کنند داخل مناسب ترین بازه های آب وهوایی به قله برسند. به دلیل شلوغی م ازحد، برخی کوهنوردان گاهی چهار ساعت در منطقه ی مرگ عاشق می مانند و این مسئله به خستگی و حتی اجل آن ها منجر می شود. به گزارش تاماندو پست، ۲۲مه ۲۵۰ کوهنورد عازم قله شدند و به برهان جمعیت زیاد، بسیاری از کوهنوردان باید مدت های زیادی در صف های تمام منتظر می ماندند. گذراندن زمان بسیار و بدون برنامه ریزی در منطقه ی مرگ تنها در هفته ی گذشته بوسیله مقدار جهان ۱۱ نفر از کوهنوردان تمام شد.بیشتر بخوانید:چگونه می نبوغ مدت زیادی بدون اکسیژن زنده ماند؟پیداشدن اجساد کوهنوردان دراثر ذوب یخچال های اورستاقیانوس هایی که دیگر لمحه نمی کشندکشف خنک گرم تو مرتفع ترین یخچال غریزی جهاندانشمندان ام آی تی راهی جدید برای تغییر کربن دی زنگ به سوخت یافتند
درباره این سایت